خلاق باش فرزندان خلاق ما آینده ای متفاوت خواهند داشت ..
در ادامه مطلب قبل “تفکر کودک ۱” به راه حل ها فکر میکنیم و اینکه ما به عنوان والد یا مربی چه کاری باید برای کودکمان انجام دهیم تا او را به مسیر صحیح هدایت کنیم :
یکی از موارد مهم این است که به کودکمان اجازه بدهیم فکرهایش را کشف کند. گاهی ما بزرگترها از روی محبت و برای ساده کردن مسیر حرکت کودکمان عملا به جایش فکر میکنیم و باعث می شویم کم کم یاد بگیرد که نیازی هم به فکر کردن نیست در صورتیکه ما همیشه باید این نکته مهم را به خاطر داشته باشیم که یکی از اصلی ترین وظایف ما این است که مهارت ها و کارها و احساساتی را در کودکمان تقویت و نهادینه کنیم که در زندگی واقعی و جامعه واقعی و در ارتباط با افراد جدید برایش قابل استفاده باشد.
به جای هر شخصی فکر کردن باعث می شود پس از مدتی او این وظیفه را برای خودش قائل نباشد؛ احتمالا همه ما در جامعه افراد مختلفی در جایگاه های مختلف اعم از همسر، مادر، پدر، کارمند و غیره را دیده ایم که عادت کرده اند شخص دیگری یعنی همسرشان، فرزندشان یا رییسشان به جای آنها فکر کند و آنها راحت تر هستند که فقط اجرا کننده باشند. چون ما دوست نداریم این اتفاق برای فرزندمان بیفتد پس به او اجازه می دهیم که فکرهایش را کشف کند.
در گام دوم به کودکمان اجازه می دهیم که فکرهایش را بگوید و ایده هایش را در قالب کلمات بیان کند. آیا شما افرادی را که قدرت بیان نظراتشان را ندارند می پسندید؟ اگر احیانا خودتان با این مورد دست به گریبان هستید آیا آن را آزاردهنده نمی بینید؟ آیا دوست دارید فرزند شما در چنین موقعیتی قرار بگیرد؟ اگر به این سوال جواب نه می دهید که قطعا همینطور است پس به کودکتان نه تنها اجازه بدهید بلکه او را تشویق کنید که ایده ها و نظراتش را بیان کنید.
همیشه بعد از بیان ایده کودکتان او را با گفتن جمله “چه ایده خوبی” تشویق کنید. اجازه بدهید کودکتان سر ذوق بیاید و احساس کند کار ارزشمندی انجام داده است تا این ماجرا ادامه دار باشد. کودکی که مورد حمایت شما قرار می گیرد با حس بهتری برای ادامه مسیر تلاش می کند.
برای مواردی که اعمال نظر می تواند از سمت کودکان هم صورت بگیرد و با مورد خاص و ویژه بزرگسالان مواجه نیستید اجازه بدهید کودکتان نظر بدهد و حتما به نظرش احترام بگذارید و اگر قابل اجراست آن را اجرا کنید..
مثلا اگر می خواهید به پارک بروید بسیار عالی خواهد بود که نظر کودکتان را بپرسید. اگر فکر میکنید ممکن است پارکی را انتخاب کند که امکان رفتن به آنجا برای شما وجود ندارد به او گزینه بدهید. بگویید به نظر تو کدام پارک برویم؟ این یا آن ! چون پارک ها را خودتان انتخاب کرده اید و قطعا شرایط حضور در آنها را دارید پس حتما به نظر کودکتان اهمیت بدهید.
این کار را می توانید در موارد بسیار زیادی در طول روز انجام دهید؛ در جابجایی یک گلدان در خانه، جابجایی دکوراسیون اتاق کودک، خرید لباس و … . همه اینها با دادن گزینه به نسبت سن کودک. مثلا در سنین خیلی پایین برای خرید لباس می توانید دو تا را انتخاب کنید و به کودکتان اجازه نظر دادن بدهید. سن کودک که بالاتر می رود تعداد لباس ها را سه تا کنید و همینطور در موارد دیگر هم اجازه انتخاب و اعمال نظر را به کودکتان بدهید.
اگر کودک شما حرفی می زند و ابراز عقیده ای میکند که شما با او مخالف هستید لطفا به هیچ عنوان در مقابلش گارد نگیرید و سریعا او را به خاطر عقیده اش زیر سوال نبرید. طوری رفتار نکنید که احساس کند حق ابراز عقیده ندارد و یا پس از آن عقیده اش را برای خودش نگه دارد و به شما اعلام نکند.
احتمالا در آینده از کودکتان انتظار دارید که وقتی در جمعی حاضر می شود عقیده اش را بیان کند و به نوعی از حق خودش در قالب کلمات دفاع کند. انتظار دارید اگر در جمعی هستید و شخصی از کودک شما سوالی می پرسد بتواند رسا و زیبا جوابش را بدهد. اینطور نیست؟ کودک این موارد را کجا یاد می گیرد اگر شما اجازه ندهید که امروز باوری که دارد را بیان کند.
باور کودکتان را بپذیرید و سعی در تغییر اجباری آن نداشته باشید. البته با او وارد بحث بشوید، حرفهایش را بشنوید و حرفهایتان را بزنید. بگذارید کودک شما را توجیه کند که چرا به چنین چیزی باور دارد و نکته بسیار مهمی که باید در اینجا یادآور شوم این است که هیچوقت سریعا قضاوت نکنید چون بسیاری از اوقات پیش می آید که کودک شما مفهوم متفاوتی با آنچه به زبان می آورد را در ذهن دارد. کودک با گفتن کلمه ای شما را متشنج می کند و از عقیده اش می ترسید اما وقتی به او اجازه می دهید که آن را توجیه کند می بینید اصلا کلمه را اشتباها به کار برده یا منظوری متفاوت از برداشت شما داشته است.
و در پایان این بحث مایلم این جمع بندی را داشته باشم که شما با انجام این موارد کمک می کنید که کودک شما خودش را به عنوان فردی توانا ، متفکر ، صاحب عقیده و با احساس کشف کند. بسیاری از ما در سنین بسیار بالاتری به این حس ها رسیده ایم، در جایی که شخصی از بیرون ما را کشف کرده یا احساس ما را محترم شمرده و به ما یادآور شده که چقدر خوب هستیم. و چقدر خوب است که فرزندان ما بتوانند این حس ها را در کودکی و در محیط امن خانواده به دست بیاورند و کشف شوند.
ادامه دارد …
